پروژه معماری خانه حیات در میان اثر مصطفی موحدی نیا در شهر کرمان

@mostafa_movahedinia
محل اجرا:کرمان کارفرما : حسن میرزایی
همکاران طراحی : وحید غضنفری-زهرا رستمی-محمد رضا خدابخشی
گرافیک : پرستوابراهیمی -درسا اسلامی نیا- الناز کاوه آهنگر
نظارت : حسن یوسفی
تاسیسات : محسن مفیدی
سازه : یاسر پورسلطانی
عکس : محمد حسن اتفاق
مساحت زمین: 300متر مربع زیر بنا: 385 مترمربع
سال ساخت: 1401
Design Team:
@vahid_ghazanfari_
@zaahra._.rostami
@khodabakhshi.26
@paras2ebrahimii
@dorsaa.es
@elika.v.ah 

کانسپت و توضیحات پروژه:

حیات در میان خانه ای است درون گرا و میان بافتی واقع در شهر کرمان، ساده و همسو با اقلیم و گذشته تاریخی این شهر

با توجه به کشیدگی زمین، ساختارطرح با نشاندن حیاطی در قلب ساختمان و در همسایگی با معبر اصلی شکل گرفته است.فضایی که مرز میان درون و بیرون را آرام و بی صدا می زداید. این حیاط، تنها یک فضای خالی نیست؛آغوشیست که نور و سایه را می پذیرد و عطر و صدای باد را به درون خود می کشاند و به تدریج ، حیات جاری می شود. پیرامون این قلب تپنده، فضاها چون لایه هایی آرام و پیوسته شکل گرفته اند. ورود به خانه، با گذر از تجربه ای سرشار از احساس، ضمن فراهم آوردن سلسله مراتب حضور به درون، بنا را از یک ساختار خاموش به موجودیتی زنده بدل می کند.
حیاط میانی و حیاط فوقانی، در پیوند بصری با یکدیگر، همچون دو سطح از یک گفتگوی آرام میان خود، زمین و آسمان عمل می کنند. دیوارهای نیمه گشوده آن ها، اجازه می دهند نور و باد مطلوب کویری با حفظ محرمیت،به درون بنا جریان یابد. این ساختار ، بنیان طراحی را بر بازتعریف رابطه درون و بیرون استوار می سازد ؛ جایی که بیشتر پنجره ها رو به این دو حیاط گشوده می شوند و فضای میانی،خود به مرزی سیال بدل می شود – مرزی نه صرفا جدا کننده، بلکه پلی است میان خلوت درون و گستره بیرون خانه.
معماری خانه،کالبدی ساده و استوار دارد که بازتابی است از رویکرد درون گرای پروژه؛ دراین ساختار درونگرا تلاش کردیم تا مؤلفه حیاط را به مفهوم حیات نزدیک کنیم ، فضایی که تعاملات صمیمانه و پیوندهای خانوادگی در آن شکوفا می شوند.

شایان توجه است که در گونه شناسی خانه های کویر ، حیاط معمولا در مرکز بنا قرار می گیرد ، اما در این پروژه ، با جا به جایی حیاط به سمت جداره و باز تعریف دیوار های پیرامونی، به تفسیر معاصری از حیاط مرکزی دست یافتیم و تمرکز را از مرکز بنا برداشتیم تا مفهومی نو و پویا ارائه دهیم.
در مقیاس شهر،این معماری زبان وقار و سادگی را برمی گزیند، بیانی آرام که در بافت آشفته امروز حضوری متمایز می آفریند. این بنا یادآور این حقیقت است که برای ساخت شهری قابل تحمل از نظر بصری، باید به سوی معماری هایی ساده، فروتن و همسو با فرهنگ و اقلیم بومی گام برداشت. همان مسیری که گذشته با خرد وتجربه خود برای ما ترسیم کرده است.